Η πύλη κατασκευάστηκε για να ενώσει την πόλη με το μικρό αμμώδη όρμο του Δερματά. Στην αρχιτεκτονική σύνθεση διακρίνονται αμυδρές έστω, οι επιδράσεις της πύλης του Ιησού. Ίσως το λαμπρό αυτό έργο να αποτέλεσε οδηγό για το σχεδιασμό της μικρότερης και υποδεέστερης για την οχύρωση πύλης του Δερματά.
Η κάτοψη της πύλης απαρτίζεται από τρία επιμέρους τμήματα: την κεντρική θολοσκεπή διάβαση που ενώνει την είσοδο με την έξοδο και από δύο παράπλευρους παραλληλόγραμμους χώρους. Η κεντρική διάβαση έχει την ιδιομορφία, μοναδική σε όλη την οχύρωση, να είναι πλατύτερη στην είσοδο και να στενεύει προοδευτικά προς την έξοδο όπου καταλήγει. Οι παράπλευροι χώροι δεν επικοινωνούσαν κατευθείαν με το εσωτερικό της πόλης αλλά μόνο με την κεντρική διάβαση, στα πλάγια τοιχώματα της οποίας είχαν σχηματιστεί δύο μεγάλα τοξωτά ανοίγματα που ένωναν τους τρεις χώρους μεταξύ τους.
Το θύρωμα της εξόδου προς τη θάλασσα ήταν απλό. Αντίθετα, η όψη της πύλης προς το εσωτερικό της πόλης διαμορφώθηκε με επιμέλεια. Είχε λιτή δωρική μορφή και οργανώθηκε πάνω σε αυστηρούς άξονες συμμετρίας. Πάνω από το κεντρικό θύρωμα υπήρχε αέτωμα στο κέντρο του οποίου βρισκόταν εντοιχισμένη ανάγλυφη πλάκα με το φτερωτό λιοντάρι του Αγ. Μάρκου. Οι παραστάδες, τα περιθυρώματα των ανοιγμάτων που φώτιζαν τους παράπλευρους χώρους και το κεντρικό θύρωμα κατασκευάστηκαν με λαξευμένη αδρή λιθοδομή, ενώ η υπόλοιπη πρόσοψη ήταν σοβαντισμένη.
Η πρόσοψη καθώς και όλο το πρώτο τμήμα της πύλης, κατεδαφίστηκαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να μεγαλώσει η οδός Καλλεργών που περνούσε μπροστά από την πύλη. Το υπόλοιπο τμήμα της επεκτάθηκε προς βορρά με την κατασκευή νέας σήραγγας από μπετόν που κατευθύνεται προς τη θάλασσα. Στη συνέχεια η σήραγγα λειτούργησε ως αγωγός απορροής των ομβρίων υδάτων της περιοχής.
Σήμερα το κομμάτι της πύλης που έχει απομείνει αναπαλαιώνεται.