Έπειτα από καιρό ο πλούσιος αυτός ταξίδευε δια θαλάσσης. Ο υπηρέτης του πρόσφερε φαγητό και έφαγε στο δίσκο αυτό που αγαπούσε. Μετά το φαγητό έσκυψε από το καίκι στη θάλασσα να πλύνει το δίσκο. Αλλά την ώρα, που τον έπλενε του ξέφυγε από τα χέρια ο δίσκος και έπεσε στη θάλασσα. Επιχειρώντας όμως ο υπηρέτης να τον πιάσει, έχασε την ισορροπία του και έπεσε στη θάλασσα. Βλέποντας αυτό ο Χριστιανός εκείνος ελεεινολογούσε τον εαυτό του και έλεγε: « Αλλοίμονό μου ! επεθύμησα και κράτησα τον δίσκο του Αγίου, αλλά να ! έχασα και τον υπηρέτη μου. Σε παρακαλώ, Κύριε, δώσε να ευρεθεί το λείψανό του και εγώ σου τάζω να προσφέρω στην εκκλησία του Αγίου Μηνά διπλάσια χρήματα από ότι άξιζε ο δίσκος » Έπειτα από μια μέρα άραξε το καράβι σε κάποιο λιμάνι. Ο πλούσιος εκείνος κοίταζε συνεχώς τη θάλασσα, γιατί πίστευε ότι ο θαυματουργός Άγιος Μηνάς θα βγάλει έξω στη στεριά, έστω και το λείψανο του υπηρέτη του. Σε μια στιγμή, βλέπουν να βγαίνει ο υπηρέτης από τη θάλασσα στη στεριά, κρατώντας στα χέρια του τον δίσκο του Αγίου. Μόλις είδε το θαύμα αυτό, είπε μεγαλόφωνα: - « Μέγας ει Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου ». |
 |
Και όσοι είδαν το θαύμα εδόξασαν τον Θεό και τον Μεγαλομάρτυρα Μηνά. |
Δούλον θαλάσσης υπερφυώς λυτρούται του βουληθέντος μεταλλάξαι τον δίσκον |