Στον αιώνα μας όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας έγινε με τόσο γοργούς ρυθμούς, ώστε ήταν επιτακτική η ανάγκη εκμετάλλευσης όλων των φυσικών πόρων, δυστυχώς όμως με αλόγιστο τρόπο.

Στην αρχή οι φυσικοί πόροι ήταν άφθονοι. Σιγά – σιγά όμως με την υπερβολική εκμετάλλευσή τους η ισορροπία της φύσης άρχισε να διαταράσσεται με αποτέλεσμα την καταστροφή του περιβάλλοντος. Δημιουργήθηκαν έτσι τεράστια οικολογικά προβλήματα και τώρα οι άνθρωποι απελπισμένα προσπαθούν να τα αντιμετωπίσουν και να δώσουν λύσεις. Παρ’ όλο όμως που το οικολογικό πρόβλημα είναι τεράστιο, ο πλούτος που επέρχεται από την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων είναι τόσο δελεαστικός, που πολλές φορές δεν αφήνει να κατανοηθεί σε βάθος ο κίνδυνος της τεράστιας καταστροφής που επέρχεται.

Ευτυχώς που τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της γης, έχει ευαισθητοποιηθεί πάνω στο θέμα αυτό της οικολογικής καταστροφής και κάνει διάφορες παρεμβάσεις με οικολογικού και περιβαλλοντικού τύπου προγράμματα.

Η τεχνολογία βέβαια από την πλευρά της προσπάθησε, μάταια όμως και χωρίς αποτέλεσμα, να βοηθήσει με το δικό της τρόπο το περιβάλλον με τη δημιουργία τεχνητών μέσων (φίλτρων και καταλυτών) για την εξουδετέρωση και δέσμευση των βλαβερών ουσιών που μολύνουν το περιβάλλον και που ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης βιομηχανικής ανάπτυξης.

Η πολιτεία επίσης από την πλευρά της έχει κάνει κάποιες νομοθετικές ρυθμίσεις για την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά απέβησαν άκαρπες και αποδείχτηκαν αναποτελεσματικές, στο βαθμό τουλάχιστον που περίμεναν να αποδώσουν καρπούς οι εμπνευστές αυτών των ρυθμίσεων.