Οι συνεχείς πόλεις

           Η πόλη Λεονία επαναλαμβάνεται όλες τις μέρες η ίδια: κάθε πρωί οι άνθρωποι  ξυπνάνε μέσα σε δροσερά σεντόνια,  πλένονται  με σαπούνια που μόλις έχουν βγει από το περιτύλιγμα, φοράνε ολοκαίνουργια   ρούχα, παίρνουν από το πιο τελειοποιημένο ψυγείο  κλειστά κουτιά γάλα, ενώ ακούνε τις τελευταίες φλυαρίες της πιο σύγχρονης ραδιοφωνικής συσκευής.

          Στα πεζοδρόμια , τυλιγμένα σε καθαρές πλαστικές σακούλες, τα απορρίμματα της χτεσινής Λεονίας περιμένουν το αυτοκίνητο του σκουπιδιάρη. Όχι μόνο ζουλιγμένες  οδοντόκρεμες, καμένες λάμπες, εφημερίδες, κουτιά, χαρτιά περιτυλίγματος , αλλά ακόμα και θερμοσίφωνες, εγκυκλοπαίδειες, πιάνα, σερβίτσια πορσελάνης : περισσότερο από τα πράγματα που κατασκευάζονται, πουλιούνται ή αγοράζονται κάθε μέρα , ο πλούτος της Λεονίας μετριέται από τα πράγματα που κάθε μέρα πετάγονται για να κάνουν χώρο στα καινούργια. Τόσο που αναρωτιέσαι μήπως το πραγματικό πάθος της Λεονίας   δεν   είναι στ’ αλήθεια , όπως λένε, η 0απόλαυση των καινούργιων και διαφορετικών πραγμάτων αλλά η χαρά να αποβάλλει, να βγάζει από πάνω της, να καθαρίζεται από την καθημερινή ρύπανση.  Γεγονός είναι πως οι οδοκαθαριστές είναι καλοδεχούμενοι σας άγγελοι, κι η δουλεία τους ν’ απομακρύνουν τα απορρίμματα της χτεσινής  ζωής περιβάλλεται μ’ ένα σιωπηλό σεβασμό, όπως μία ιεροτελεστία που εμπνέει  ευλάβεια, ή ίσως μόνο γιατί μιας και τα πράγματα πετάχτηκαν κανείς δεν θέλει πια να τα σκέφτεται.

Κανένας δεν αναρωτιέται πού μεταφέρουν κάθε μέρα το φορτίο τους οι σκουπιδιάρηδες: σίγουρα, έξω από την πόλη, όμως κάθε χρόνο η πόλη μεγαλώνει και οι σκουπιδότοποι πρέπει να μετακινηθούν πιο μακριά. Ο όγκος των αποβλήτων μεγαλώνει και σωροί  υψώνονται όλο και περισσότερο, στοιβάζονται, εξαπλώνονται σε πιο πλατιά  περίμετρο. Είναι φανερό πως όσο περισσότερο η τέχνη της κατασκευής καινούργιων υλικών εξελίσσεται στη Λεονία, τόσο πιο πολύ η ποιότητα των σκουπιδιών καλυτερεύει, αντέχει στο χρόνο, στις κακοκαιρίες, στις ζυμώσεις και στη φωτιά. Ένα φρούριο από άφθαρτα απομεινάρια περιβάλλει τη Λεονία, και δεσπόζει από κάθε της πλευρά σαν οροπέδιο με απότομες βουνοπλαγιές.

         Το αποτέλεσμα είναι τούτο: όσο πιο πολλά πράγματα  πετάει η Λεονία τόσο περισσότερα μαζεύει, τα λέπια του παρελθόντος της κολλάνε σχηματίζοντας ένα θώρακα που δεν μπορεί να τον αποβάλλει. Με την καθημερινή της ανανέωση η πόλη διατηρεί τον εαυτό της στη μόνη καθοριστική της μορφή: τη μορφή των σκουπιδιών του χτες που στοιβάζονται πάνω στα σκουπίδια του προχτές κι όλων των ημερών και των χρόνων και των δεκαετηρίδων της.

        Τα σκουπίδια της Λεονίας θα κυρίευαν σιγά σιγά τον  κόσμο, αν πέρα από την τελευταία κορυφογραμμή του απέραντου σκουπιδότοπου, δεν υψώνονταν σκουπιδότοποι άλλων πόλεων, που κι αυτές διώχνουν μακριά βουνά από σκουπίδια. Ίσως όλος  ο κόσμος , πέρα από τα σύνορα της Λεονίας, είναι σκεπασμένος από κρατήρες σκουπιδιών, ο καθένας με μια μητρόπολη στο κέντρο σε αδιάκοπη έκρηξη. Τα σύνορα ανάμεσα στις ξένες κι εχθρικές πόλεις είναι μολυσμένοι προμαχώνες όπου τα απορρίμματα της μιας και της άλλης αλληλοστηρίζονται, δεσπόζουν, ανακατεύονται.

       Όσο μεγαλώνει το ύψος , τόσο αυξάνει ο κίνδυνος κατολίσθησης: αρκεί ένα κουτί, ένα παλιό λάστιχο, ένα φλασκί χωρίς ψαθί να κυλήσει προς τη Λεονία και μια στοίβα παράταιρα παπούτσια, ημερολόγια περασμένων χρόνων, ξερά λουλούδια θα βουλιάξει την πόλη κάτω απ’ το παρελθόν της που μάταια προσπαθούσε να αποδιώξει, ανακατεμένο με το παρελθόν των γειτονικών πόλεων: ένας κατακλυσμός θα ισοπεδώσει τη βρώμικη βουνοσειρά , θα σβήσει κάθε ίχνος της μητρόπολης, ντυμένης  πάντα με καινούργια ρούχα. Ήδη από τις γειτονικές πόλεις  είναι έτοιμοι, περιμένοντας να ισοπεδώσουν το έδαφος με οδοστρωτήρες, να επεκταθούν στην καινούργια περιοχή, να μεγαλώσουν, να απομακρύνουν τους νέους σκουπιδότοπους ακόμα πιο πέρα.

 Από το βιβλίο του  ITALO  KALVINO : ΟΙ  ΑΟΡΑΤΕΣ  ΠΟΛΕΙΣ    Εκδόσεις ΟΔΥΣΣΕΑΣ 1983 Αθήνα
σελ. 134-136