Είναι ορισμένα πράγματα που τα θυμάται κανείς όσα χρόνια κι αν περάσουν. Θυμάμαι λοιπόν σαν να ήταν χτες, όταν πήγα για πρώτη φορά σε συναυλία...Φτάσαμε αρκετά νωρίς. Θυμάμαι πως η αίθουσα ήταν σχεδόν άδεια.
''Θα γεμίσει άραγε;'' αναρωτήθηκα.
Σιγά σιγά οι άδειες καρέκλες άρχισαν να γεμίζουν. Μετρούσα όσους μπαίνανε. Ήταν όλοι τους πιο μεγάλοι από μένα. Ήθελα κι εγώ να δείξω ότι δεν ήμουνα πιτσιρίκι και πολύ σοβαρά άνοιξα το πρόγραμμα και άρχισα να διαβάζω.
Σιγά σιγά φτάνανε στη σκηνή μουσικοί και άρχιζαν να μελετούν τα κομμάτια τους. Μου εξήγησαν τότε οι δικοί μου ότι οι μουσικοί δε μελετούν τώρα, αλλά ότι, πριν αρχίσει η συναυλία, τα όργανα πρέπει να είναι ζεστά, δηλαδή να έχουν παιχτεί αρκετά, για να αποδώσουν καλύτερα. Θυμήθηκα τους αθλητές στο στάδιο, που πριν απ' τον αγώνα γυμνάζονται, για να ζεστάνουν καλά τους μυώνες τους και έτσι να μπορούν να αγωνιστούν καλύτερα.
Οι βιολιστές, καθώς παίζανε, αισθανόσουνα ότι ζέσταιναν τις αρθρώσεις των δαχτύλων τους μαζί με το βιολί τους.
Ο τυμπανιστής, πάλι, βίδωνε σιγά σιγά τις βίδες γύρω από το στεφάνι του τυμπάνου, για να το κάνει να έχει το σκέτο ήχο. Όμως, αν και ο κάθε μουσικός μελετούσε το δικό του κομμάτι, μπορούσες να ξεχωρίσεις τι έπαιζε κάθε όργανο: μια απαλή μελωδία το βιολί, ένα ζωηρό τραγούδι το φλάουτο, αργές βαθιές νότες το βιολοντσέλο, σαλπίσματα οι τρομπέτες.
Η αίθουσα είχε γεμίσει. Είχε γεμίσει και η σκηνή από μουσικούς, όταν μπήκε και ο τελευταίος με το βιολί στο χέρι.Το κοινό τον χειροκρότησε.
Όταν κάθισε στην πρώτη θέση,αριστερά από το πλατύ σκαλοπάτι, και έπαιξε μια νότα, κατάλαβα ότι δεν ήταν ο διευθυντής. Την ίδια νότα παίξανε και όλα τα βιολιά, βιόλες και πνευστά.Αυτή η νότα ήταν η ΛΑ, μου είπαν, και έτσι ξέρουν ότι είναι όλα τα όργανα κουρδισμένα.
Και τότε μπήκε ο διευθυντής της ορχήστρας. “Αυτό είναι χειροκρότημα”, σκέφτηκα. Ανέβηκε στο πλατύ σκαλοπάτι, χαιρέτισε προς το μέρος μας, γύρισε προς την ορχήστρα και σήκωσε τα δυο χέρια ψηλά.Στο δεξί του χέρι πρόσεξα πως βαστούσε ένα μικρό ραβδάκι, την μπαγκέτα. Τα φώτα της αίθουσας χαμήλωσαν και έμεινε φωτισμένη η σκηνή με όλους τους μουσικούς. Τι όμορφα που ήταν !
Και ξαφνικά, με το κατέβασμα των χεριών του διευθυντή, άρχισαν όλοι να παίζουν.Η αίθουσα γέμισε μουσικούς. Και τι περίεργο ! Τώρα δεν ξεχώριζες τους ήχους.Ήταν όλοι μαζί δεμένοι. Η ορχήστρα έπαιζε μια μαλακά, μια δυνατά,τη μια μελωδία την άκουγες πότε από το ένα όργανο και πότε από το άλλο. Ήταν όλα τόσο τέλεια!
Αυτό που άκουγα ήταν πολύ αρμονικό.Θυμήθηκα τη γιαγιά μου, που, όταν έφτιαχνε γλυκά, δεν έβαζε ποτέ τίποτα παραπάνω από αυτά που έλεγε η συνταγή.
-Λίγη ζάχαρη ακόμα, μήπως γίνει πιο καλό; της πρότεινα .
-Α! όχι, θα είναι πολύ γλυκό και θα χάσει τη νοστιμιά του.
Έτσι κι εδώ τα βιολιά, τα φλάουτα και όλα τα όργανα δεν ήθελαν να ακούγονται μόνον αυτά. Πρόσεξα ακόμα ότι δεν καθόταν ο κάθε μουσικός όπου ήθελε. Ήταν μαζεμένοι σε ομάδες, ανάλογα με τα όργανα που έπαιζαν. Τα βιολιά αριστερά στη σκηνή, και σαν ημικύκλιο μπροστά στο μαέστρο όλα τ’ άλλα έγχορδα, οι βιόλες, τα βιολοντσέλα και οι μπασαβιόλες. Πίσω τους, σε μια σειρά, ήταν τα ξύλινα πνευστά: τα φλάουτα, τα κλαρίνα, τα όμποε, τα φαγκότα. Άκόμα πιο πίσω ήταν οι τρομπέτες, τα τρομπόνια, τα κόρνα, όλα τα χάλκινα πνευστά. Στην τελευταία σειρά ήταν τα κρουστά: τα τύμπανα, τα ταμπούρλα, η γκραν κάσα, το τρίγωνο, τα κύμβαλα.
“Αφού όλοι τους είναι τόσο καλοί μουσικοί”, σκέφτηκα, “γιατί δεν μπορούν και μόνοι τους να παίζουν έτσι ωραία, χωρίς το διευθυντή ορχήστρας;” Τον κοίταξα προσεχτικά και περισσότερο τα χέρια του. Όταν τα χέρια του κουνιόταν μαλακά, η μουσική ήταν απαλή, και όταν κουνιόταν δυνατά η μουσική ζωήρευε. Οι μουσικοί τον κοιτούσαν και παίζανε όλοι μαζί στο ρυθμό που τους έδεινε. Τον ακολουθούσαν σαν ένας άνθρωπος.Αναγνώρισα την μελωδία που έπαιζε το κλαρίνο. ΄Ηταν πολύ όμορφη τώρα που την έπαιζαν και άλλα όργανα.
Η συναυλία τελείωσε, η σκηνή και η πλατεία άδειασαν. ΄Εμεινα λίγο στη θέση μου και ένοιωσα μια μαγεία να πλανιέται ακόμα στην αίθουσα. ΄Όταν γύρισα στο σπίτι, η μουσική ήταν ακόμα στα αυτιά μου. Πήγα μπροστά στον καθρέφτη και άρχισα να διευθύνω.
Μαρία Κυνηγού